ایالات متحده یک جمهوری مشروطه فدرال است که در آن رییس جمهور ایالات متحده (رییس دولت و رییس کشور)، کنگره و نظام قضایی در قوای تضمین شده برای دولت ملی شریک اند و دولت فدرال حاکمیت را با دولت‌های ایالات شریک است.
شاخهٔ اجرایی به ریاست رییس جمهور از قانونگذاری مستقل است.

قوه مقننه بر عهده دو مجلس کنگره، سنا و مجلس نمایندگان است. شاخه قضایی متشکل از دیوان عالی، و دادگاه‌های پایین تر فدرال، قوه قضایی را اعمال می‌کنند. کارکرد قوه قضاییه تفسیر قانون اساسی ایالات متحده و قوانین فدرال و مقررات است. این شامل حل اختلاف بین شاخه‌های اجرایی و تقنینی است. ترکیب دولت فدرال در قانون اساسی شرح داده شده است. دو حزب سیاسی، حزب دمکرات و حزب جمهوریخواه، از جنگ داخلی آمریکا بر سیاست این کشور سیطره داشته‌اند گرچه احزاب کوچکتر نظیر حزب لیبرترین و جنبش تی پارتی هم وجود دارند و به حد کمی نماینده از آنان انتخاب می‌شود.

بین نظام سیاسی آمریکا و دیگر دمکراسی‌های پیشرفته تفاوت‌های عمده‌ای وجود دارد. از جمله قدرت بیشتر مجلس علیای قوه مقننه، حوزه قدرت گسترده تر دیوان عالی، تفکیک قوا بین مجریه و مقننه، و سیطرهٔ فقط دو حزب. احزاب سوم تأثیر سیاسی کمتری در ایالات متحده داشته‌اند تا در دیگر کشورهای توسعه یافته دمکراتیک.

امپریالیسم آمریکا ، اصطلاحی‌است که به نفوذ سیاسی، اقتصادی، نظامی و فرهنگی ایالات متحده در سایر نقاط جهان اطلاق می‌گردد. مفهوم امپریالیسم آمریکا نخستین بار پس از جنگ آمریکا و اسپانیا در سال ۱۸۹۸ و انضمام فیلیپین به خاک آمریکا آوازه یافت.

سیدنی لنز، تاریخ‌نگار آمریکایی، اشاره می‌کند که «میل به گسترش - حتی به قیمت جان انسان‌های دیگر - به آغاز شکل‌گیری خود ایالات متحده باز می‌گردد.»

آثار و نتایجی که تحت عنوان «امپریالیسم فرهنگی» طبقه‌بندی می‌شوند، بدون آن‌که در سیاست‌های آشکار دولت جایی داشته باشند روی می‌دهند. استوارت کریتون میلر اظهار می‌دارد که خوشبینی و بی‌اطلاعی عموم مردم از سیاست عملی شناسایی خوی و رفتار امپریالیسمی آمریکا را با مشکل مواجه می‌کند. مقاومت در برابر اشغال مستقیم سرزمین‌های خارجی منجر به در پیش گرفتن سیاستِ اعمال نفوذ از طرق دیگر شده‌است. یکی از این روش‌ها فرمانروایی کردن بر دیگر کشورها از طریق جانشین وابسته است. در این کشورها دولت‌های نامحبوب داخلی فقط و فقط به سبب حمایت ایالات متحده از آن‌ها سرپا می‌مانند.

گسترش سرزمین‌هایی که تحت کنترل سیاسی و نظامی ایالات متحده بودند پس از جنگ جهانی دوم و در دوره‌ای که آلمان و اتریش در مه و ژاپن و کره در سپتامبر ۱۹۴۵ تسلیم و اشغال شدند و پیش از استقلال فیلیپین در ژوئیهٔ ۱۹۴۶ به بیشترین مقدار خود رسید.