خاطرات با دو صدا

خاطرات با دو صدا

نویسنده: الی ویزل , فرانسوا میتران 
مترجم: عباس آگاهی
ناشر: دفتر نشر فرهنگ اسلامی
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 195
اندازه کتاب: رقعی لب برگشته - سال انتشار: 1377 - دوره چاپ: 1

مروری بر کتاب 

گفتگوی الی ویزل با فرانسوا میتران 

سال 1989-1988 به منزله آخرین فصل از جنگ سرد و تحول در سیاست شوروی به خصوص عاملی اساسی در این راستا محسوب می شود. از تابستان 1988 رویکرد گورباچف دیگر در چارچوب ادامه اهذاف سنتی مسکو قرار نمی گیرداز آن جهت که دیگر ادامه سیاست پیشین امکان پذیر نیست. تغییر لحن در دیپلماسی شوروی، تحول بنیادی در شرایط اروپای شرقی و موارد دیگری از این دست اروپای تقسیم شده برآمده از جنگ سرد را با چالشی اساسی روبرو می سازد.

دستگاه دیپلماسی فرانسه چه واکنشی نسبت به این وقایع از خود نشان می دهد؟ فرانسوا میتران پس از دو سال تجربه  در این زمان دومین ریاست جهموری خود را با برگ های برنده در حوزه سیاست خارجی آغاز می نماید و در این حالی است که او خود را ملزم به حفظ میراث ژنرال دوگل می دید و بیشتر از سال 1981 اجماع ملی در مورد نقش فرانسه در جهان را کسب می کند.

از پاییز 1988 تا تابستان 1989 از طرفی سرگیری روابط فرانسه و شوروی و به ویژه سیاست نگاه به شرق و در اصل زیر سوال بردن منطق حاکم بر بلوک های شرق و غرب و از طرف دیگر تسریع بخشیدن به فرایند ساخت جامعه اروپایی راه فرانسه برای گذر از نظم حاکم کم و بیش به نظر می آید.از این رو مطالعه نقش سیاست خارجی فرانسه نسبت به اتحاد آلمان ضروری به نظر می رسد.

رویکرد فرانسه در مورد مسئله آلمان همچنان استمرارمشهود راه گذشتگان در این زمینه از دوگل تا ژیسکار دستن باقی می ماند. از سویی فرانسوا میتران بنابر رویکرد چند سال اخیر خود بر خصلت قابل فهم امید به اتحاد دو آلمان تاکید می کند و از سوی دیگر او در این خصوص تردیدی آشکار از خود نشان می دهد و با احتیاطی کامل در این زمینه عمل کی کند تا فاصله تابستان 1989 از میتران این بیان محتاطانه گرچه رسیدن به اتحاد آلمان یک هدف مشروع است و رسیدن به این امر در حال حاضر قابل تصور نیست به گوش می رسد.

از دید فرانسوا میتران آلمان ها به دنبال اتحاد هستند ولی مسئله ای که پس از آن به وجود می آید موضوع ژئوپولیتیک اروپا ست که حایز اهمیت است. میتران راه حل مسئله آلمان را زمانی میسر می داند که پروژه اروپا با ویزگی های مورد نظر او به انجام رسیده باشد و وحدت آلمان در این چارچوب امکان پذیر است. او بر این باور بود که این مسایل تنها زمانی قابل مدیریت است که سرعت وحدت دو آلمان از سرعت ساخت اروپا پیشی نگیرد و همزمان نیز موانع و مرزهای میان اروپای شرقی و غربی از میان برود....

از میان این اسرا، این تنها الی ویزل بود که به عنوان یک اسیر جنگی توانست فهمی متفاوت از دستگاه مخوف نازیسم را به بیرون از بازداشتگاه ها منژس سازد که درک آن برای همگان قابل تصور باشد؛ روایت های داستانی از وقایع ملموس و عینی از رنج ها و آزار زنان، کودکان و مردان پرشماری که گرفتار اردوگاه نازیسم شده بودند.

به رغم مطالعات و تحقیقات بی شمار درباره آمار تلفات و کشته شدگان این بازداشتگاه ها، هنوز هیچ آماری وجود ندارد که تعداد دقیق این کشتارهای نگون بخت را ثبت کرده باشد. برخی از این اسرا در بازداشتگاه ها، برخی در گورهای دسته جمعی و برخی در تونل های زیرزمینی جنگل های کاتین تبدیل به خاکستر شده اند. اما آنچه که قابل ملاحظه است اینکه اجساد بسیاری از این افراد نشانه و آدرسی برای بازماندگان باقی نگذاشته اند.

اهمیت ویزل در آن است که در بین گزارش های پراکنده موجود، آنچه را که او منتشر ساخته تنها روایت مشاهداتی است که خود به عینه تجربه کرده و تجربه زیسته اوست. اگرچه مدت اسارت الی ویزل و خانواده اش در آشویتس، بوخنوالد و داخائو    که به تدریج در اثر فشارها از بین رفته اند    کمتر از 18 ماه بوده است، با این  همه، او چنان از گستردگی شکنجه ها، قتل عام ها و تیرباران مردمان بی گناه در جوخه های مرگ سخن گفته که گویی در همه این سال ها حضوری محسوس و فراگیر داشته است.