مسعود بهنود (زاده ۲۸ مرداد ماه ۱۳۲۵ در تهران) نویسنده، روزنامه‌نگار، بازیگر و فیلمساز ایرانی است. وی کارش را به عنوان روزنامه‌نگار از سال ۱۳۴۲ شروع کرد و آثاری در زمینهٔ سیاست و تاریخ معاصر ایران نگاشته‌است. بهنود به‌عنوان یک روزنامه‌نگار در روزنامه‌های متفاوتی از جمله آیندگان و تهران مصور کار کرده‌است..

.... بیشتر مجامع عالم می‌کوشند تا نسل جوان خود را از تندروی و افراط دور کنند، به هر وسیله متوسل می‌شوند از هنر، ورزش، سرگرمی‌سازی و ... که انرژی متراکم جوانان را به بستری اندازند که تندخویی و آشوب جامعه از آن نزاید، و ما از آخرای قرن بیستم راه دیگری در پیش گرفته‌ایم. جوانان طریق عقل می‌گیرند و خوب دریافته‌اند که این عصر، دیگر عصر قهرمانان و تک و تندروی نیست، عصر لومومباها با همه شور و هیجانی که داشت پایان گرفته و دوران ماندلاست، اما بزرگترها این را در نمی‌یابند سهل است که مدام آنان را به مرز هیجان و انفجار می‌رسانند و تبشان را بالا می‌برند ......

چرا نمی‌توانم ننویسم سوالی است که هیچ‌گاه آن را از خود نپرسیده‌ام. پاسخم به قول انشاهای مدرسه ایمان "البته واضح و مبرهن است که ...". اما این که چرا نمی‌توانم درباره روز و ماجراهای آن ننویسم سوالی است که گاه از خود می‌کنم. بارها و بارها در تنهائی خود را ملامت کرده‌ام به این اعتیاد دنبال کردن جهان و نوشتن از آن. دعا می‌کنم حالا که ترک اعتیاد برایم این چنین سخت شده است، روزگار چنان آرامی و بی‌دغدغگی به خانه‌ام و خانه‌مان بدهد که خود به خود دردم درمان شود که کارهای دیگری هم دارم که همین امسال به حلیه طبع آراسته خواهم کرد. اگر هم خودم نبودم دیگران خواهند کرد.

آدمی می‌میرد اما تا نمرده است نمی‌تواند هیچ کاری نکند. اگر دستش را ببندند که هیچ کاری نکند نگاه می‌کند و اگر چشمانش بسته شود تازه مانند بورخس ذهنش به کار می‌افتد. البته اگر ذهنی خلاق مثل او داشته باشد. و این شرح حال آدمی است که دردی دارد ور نه شنیده و دیده‌ام که کسانی را با این مقوله درد کاری نیست و بی‌دردی را دردی نمی‌دانند ...