جای پای اسکندر

جای پای اسکندر

نویسنده: اسلام کاظمیه
ناشر: رواق
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 202
اندازه کتاب: رقعی - سال انتشار: 1357 - دوره چاپ: 3 

کمیاب : کیفیت : در حد نو

مروری بر کتاب  

مصور

کتاب ؛ گزارش سفر ده روزۀ اسلام کاظمیّه به بلوچستان ایران می باشد. او مشاهدات خود در حین سفر از زاهدان به بخش بمپور واقع در چهارصد و بیست کیلومتری جنوب زاهدان و سی کیلومتری غرب ایرانشهر و دهات و آبادیهای اطراف آن و حوادث روزمره زندگی مردم بلوچ،فقر و فاقه و نداری آنها را روایت کرده و صحنه های تأسف آور و ناراحت کننده ای از شرایط زندگی در بلوچستان را توصیف میکند.

نخستين رد پاي سرگذشت نامه هاي اسكندري در ايران و اسكندرنامه هاي پارسي پس از يورش پديدار شد كه جامعه ايراني دچار گسستگي با ادبيات باستاني خويش شده بود. براي نمونه در سده ششم هجري، نگارنده گمنام مجمل التواريخ و القصص، از دفتري با نام «اخبار اسكندر» سخن مي گويد..

بلوچستان دنیایی تازه بود و ندیده. سفری پیش آمد، اما نه همه جایش را دیدم و نه همه چیزش را. به گوشه ی آبادش افتادم. طول راهی که در آنجا رفتم پانصد کیلومتر از زاهدان به خاش، ایرانشهر، بمپور تا هریدوک. بعد از بازگشت به تهران سراغ سند و مدرک رفتم، که در دریای کهنه کتاب غرق شدم.

بیم غلتیدن بود و خطر یک تنه علما شدن. باستان شناسان به استناد آنچه از حفاری ها بدست آورده اند می گویند: اقوام باستانی “دراویدین” ساکنان بومی نواحی سیستان و بلوچستان و مکران بوده اند. برسر مسیر مهاجران آنها گفت و گوهاست ، و اینکه آریایی هستند یا نیستند؟ اما امروز بلوچ خود را آریایی می داند. محققین، کوچ و بلوچ را غالبا یکی می دانند، و کوچ را نام دیگر بلوچ. برای رسیدگی به این مطلب حوصله ای باید داشت و به وسعت خاک و سابقه تاریخی طوایف مختلفی که در این سرزمین می زیسته اند توجه کرد.