لباس شخصی ها سربازها را مجبور می کردند جوب ها را خوب بگردند. خودشان هم از تک تک کاسب ها و اهل محل بازجویی می کردند تا بفهمند جعفر اسلحه را از کی گرفته و بعد از این که سرهنگ را زده چه کارش کرده. حتا از داداش کریم و مامان هم چیزهایی پرسیدند. چهره شان هیچ نرمشی نداشت و خیلی محکم سوال می کردند. از بچه ها سوال نکردند و شاید برای همین بود که هرگز نفهمیدند من می دانم اسلحه را صفری ها به جعفر رساندند و اسلحه هم پیش پپیلی است....

نویسنده در رمان «تاول» سفری به دل یکی از مناطق قدیمی در جنوب شهر تهران کرده است و زندگی آدم‌هایی که در دنیای کوچک‌شان با گرفتاری‌های کوچک و بزرگی دست‌به‌گریبان هستند را به تصویر کشیده است.
این رمان حاصل ۹ ماه نوشتن است، در واقع شخصیت اصلی رمان مردی است که تعادل روانیش را از دست داده و در گیرودار یک خصومت سرهنگ سرشناسی را به قتل می‌رساند. داستان در یکی از محله‌های منطقه‌ی فلاح تهران می‌گذرد و جدای از قهرمان اصلی به واسطه‌ی حضور شخصیت‌های دیگری همچون زنی ژاپنی که با مردی ایرانی ازدواج کرده و به این محله آمده، زن یک قهوه‌خانه‌دار و آدم‌های دیگر ساکن این محله داستان پیش می‌رود.

در واقع بیش‌ازهر چیز قصدم این بود که شکل دیگری از زندگی که در این شهر جریان دارد را به تصویر بکشم، آدم‌هایی که با گرفتاری‌هایشان در حاشیه مانده‌اند، اما بالا و پایین‌های زیستن‌شان هیچ کم از زندگی طبقه‌ی متوسط شهری ندارد.»
«تاول» روایتی است از تهران دهه‌ی هفتاد، در محله‌یی که آدم‌هایش درست مثل یک لحاف چهل‌تکه زمین تا آسمان با هم فرق می‌کنند، اما باید با هم زندگی کنند و بمیرند.