این کتاب خاطرات الکساندرآرلوف, یکی از ژنرال‌های برجسته سازمان امنیت شوروی سابق است که در آن جزئیات بازپرسی از شخصیت‌های برجسته حزب کمونیست را باز می‌گوید و از بسیاری ماجراهای پشت پرده و اطلاعات سری و جنایات استالین پرده برمی‌دارد .آرلوف پس از انقلاب اکتبر 1917در ارتش سرخ به خدمت پرداخت و یکی از متخصصان جنگ‌های چریکی و پیکار در پشت جبهه دشمن بود .او پس از پایان جنگ‌های داخلی روسیه, مدتی در دیوان عالی کشور شوروی سابق با سمت دادیار و دادستان به کار پرداخت و در تدوین نخستین قانون جزای روسیه شوروی شرکت موثر داشت .

در سال 1924در سازمان امنیت شوروی مشغول فعالیت شد و چندی بعد به سمت فرمانده نیروهای مرزبانی اتحاد شوروی سابق در قفقاز منصوب شد . آرلوف از سال 1926تا 1935ماموریت‌هایی را از سوی سازمان امنیت شورویدر کشورهای فرانسه, آلمان, ایلات متحده آمریکا, چکسلواکی, اتریش و سویس انجام داد و شبکه‌هایی از ماموران سازمان امنیت شوروی را در این کشورها پدید آورد .

او در سال 1936از سوی استالین به کشور اسپانیا رفت تا به عنوان مامور ویژه استالین و نماینده کرملین, مشاور دولت جمهوری‌خواه اسپانیا در پیکار با فرانکو و دولت فاشیست اسپانیا باشد .وی در این ایام موفق شد هفتصد و پنجاه هزار کیلوگرم طلای اسپانیا را در هفت هزار و نهصد صندوق با چهار کشتی به شوروی ارسال کند .آرلوف که می‌دانست اطلاعات وسیعش از جنایات استالین او را گرفتار تصفیه‌های استالین خواهد نمود, درست در فرصتی مناسب از اسپانیا به فرانسه و از آن جا به کانادا و سپس ایالات متحده گریخت و به این ترتیب به نحو معجزه‌آسایی نجات یافت و این کتاب را در سال 1983انتشار داد .

در پایان کتاب, طی جدول‌هایی سرنوشت رهبران و اعضای عالی رتبه حزب کمونیست که عمدتا یا به قتل رسیده و یا اعدام شدند, به چاپ رسیده است .

کتاب «تاریخ سری جنایت‌های استالین» در نوع خود کتاب منحصربه‌فردی محسوب می‌شود، چرا که مولف آن از شخصیت‌های بلندپایه سازمان امنیت شوروی بوده و جزئیات بازپرسی از شخصیت‌های برجسته حزب کمونیست اتحاد شوروی و دیگر ماجراهای پشت پرده را با دقت خاصی ارائه کرده است.

به اعتقاد مترجم، خاطرات بوریس باژانوف - رییس دبیرخانه‌ی دفتر سیاسی کمیته‌ی مرکزی حزب کمونیست اتحاد شوروی و دستیار استالین - و نیز خاطرات الکساندر آرلوف مکمل یکدیگرند. این هر دو در کتاب‌های خود مطالبی ارائه کرده‌اند که در جای دیگر نمی‌توان یافت؛ زیرا هر دو شاهد و ناظر حوادث بوده‌اند و آن‌چه ارائه کرده‌اند، بخشی از مشاهدات آن‌هاست.»

آرلوف از بیم جان و سرنوشت همسر و فرزند به غرب گریخت و روزگار درازی را با مسکنت و گمنامی گذرانید و از ترس آسیب رسیدن به خویشاوندانش از افشاگری پرهیز کرد تا اینکه در دهه ۵۰ میلادی لب به سخن گشود.