پدرم در آمد تا لیسانس گرفتم . فکر کردم خبری است و موقعی که لیسانسیه می شوم یک تاج افتخار بزرگ می گذارند روی سرم .اتفاقا هیچکس محلم نگذاشت . دیروز رفتم پیش رئیس کارگزینی که آقا من در اینمملکت لیسانسیه ام و با این شندرقاز حقوق نمی توان زندگی کنم...

موضوع قصه از کهنه مضمون‌های نویسندگان ایرانی است، یعنی داستان «ترقی» مادی و شغلیِ نیمه روشنفکری فقیر در خدمت بند و بست‌چی‌های سیاسی. امّا در روند موضوع نویسنده در افشای رابطه این ترقی با کل نظام اجتماعی، نسبت به‌پیشینیان، آگاهی بیش‌تری نشان داده است.
مضمون این حکایت، که عادتاً در محیط زندگی یک نویسنده شهرنشین نظائرش به‌وضوح مشاهده می‌شود، از جمله قبلاً در اثر سعید نفیسی «نیمه راه بهشت» و قصه‌های قدیمی مستعان «بی‌عرضه» و «آلامد» از زوایای دیگری بررسی شده است.

می‌ماند این که یک نویسنده امروزی از فضای ادارات گرد گرفته و کهنه قبل از سال‌های ۱۳۳۰ به‌درآید و موضوع را در سازمان لوکس سال‌های اخیر (دوران استبداد) از نو تشریح کند.