ادبیات و مرگ

نویسنده: موریس بلانشو
مترجم : لیلا کوچک منش
ناشر: گام نو
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 239
اندازه کتاب: رقعی - سال انتشار: 1395 - دوره چاپ: 3

مروری بر کتاب

زبان ادبی کوششی است که می‌کوشد تا آشکارگی چیزی بشود که آشکارگی نابودش می‌کند… یک کوشش تراژیک: ادبیاتی که می‌خواهد معنا را ویران کند و به پیش از آن برسد، درمی‌یابد که از معنا و کلیت گریزی نیست». و ما را متوجه این نکته می‌کند که ادبیات راهی ندارد جز اینکه با پایان آغاز کند یا به عبارت دیگر، با ابهام باطنی مرگ...

از زمان پایان جنگ جهانی دوم تاکنون صحنه ی ادبیات فرانسه متوالیا و به سرعت،با مدهای گوناگون روشنفکری به تسلط درآمد است که القاکننده ی توهم پرباری و حاصل خیزی مدرنیته بوده اند؛ابتدا مد سارتر،کامو و اگزیستانسیالیسم انسان گرایانه ای که نتیجه ی جنگ بود و بلافاصله در پی آن،تجربه گرایی تئاتر جدید که به نوبه ی خود با ظهور رمان نو و مولدان آن پشت سر نهاده شد...

در این کتاب با این مهم روبه‌رو می‌شویم که «حقیقت باید ساخته شود و ویران گردد» و از این طریق، انسان خود را خلق می‌کند و هر بار خود و دیگران را به دنیا می‌آورد و می‌آفریند. در کتاب، همچنین از گسستِ درون کلمات می‌گوید: «یک کلمه ممکن است معنای خود را به من بنمایاند، اما پیش از این، آن را سرکوب کرده است. برای اینکه بتوانم بگویم “این زن”، باید به نحوی واقعیت پوست و خون او را از او گرفته باشم و سبب غیبت و نابودیش شوم.

کلمه، وجود را به من می‌دهد، اما آن را پیراسته از وجود می‌دهد. کلمه، غیبت آن وجود است، هیچی آن، چیزی که از آن باقی می‌ماند، وقتی وجودش از دست رفته باشد؛ یعنی این امر که وجود ندارد». و همراه بلانشو به این موضوع پی می‌بریم که چرا بلانشو، ساد را نویسندۀ اعلا می‌داند و ما را وامی‌دارد روی حضور هراس‌آور مرگ در متن‌های خلاقه، به واسطۀ نزدیک‌شدن به آثار ساد بیشتر تأمل کنیم.