موضوعي كه نويسنده در اين كتاب به آن مي‌پردازد، نقد روانشناسي كاربردي در جامعة خودمان است. روانشناسي كاربردي به سه شاخه تقسيم مي‌شود: روانشناسي تربيتي، روانشناسي درماني (روانكاوي) و روانشناسي خوديار (باوردرماني- خودشناسي).

وي‌ اين پرسش را مطرح مي‌كند كه با وجود گرايش جامعه به مطالعة علم روانشناسي و آشنايي هر چه بيشتر والدين و مربيان تعليم و تربيت با اين علم و كاربرد آن، آيا در تربيت نسلي پرتوان، خلاق و سازنده، در بهبود روابط زناشويي و كاهش آمار طلاق، در كاهش آمار اعتياد، در مديريت سالم و افزايش بازدهي، در مبارزه با فرهنگ بازدارنده و پوسته‌اي و در مقابله با مصرفي بودن جامعه موفق بوده‌ايم يا خير؟

چه باید کرد با توجه به کاربرد روز افزون علم روانشناسی در جامعه
آیا در موارد زیر موفق بوده ایم در تربیت نسلی پر توان ، خلاق و سازنده ؟
در بهبود روابط زناشویی و کاهش آمار طلاق ؟
در کاهش آمار اعتیاد در جامعه ؟
در مدیریت سالم و افزایش بازدهی ؟
در مبارزه با فرهنگ بازدارنده و پوسته ای ؟
در مقابه با مصرفی بودن جامعه ؟
در شناخت خویشتن و افزایش کارایی فردی ؟
و آیاهای دیگر ...ب

برای نمونه وی خاطرنشان می‌کند: 'ما هدف را گم کرده‌ایم فراموش کرده‌ایم برای چه تحصیل می‌کنیم, برای چه سربازی می‌رویم, برای چه کار می‌کنیم, برای چه لباس می‌پوشیم, برای چه ورزش می‌کنیم, برای چه غذا می‌خوریم و... همه توجه خود را گذاشته‌ایم برای حفظ ظاهر و تامین آینده, آن هم به شکلی بیمارگونه احساس ناامنی اجتماعی و اقتصادی در حدی است که پدر و مادرها فکر می‌کنند حتی تامین نوه‌های خانواده نیز وظیفه آنان است.

فکر روز مبادا تمام پس انداز ما را می‌بلعد و برای داشتن ذخیره کافی از تنها چیزی که می‌گذریم سفر و تفریح و استراحت است. اگر اصرار بچه‌ها نباشد کمتر پدر و مادری تمایل به پرداخت هزینه این برنامه‌ها را دارند. اما باز هم از تجمل و ظاهر پرستی و مصرف زدگی حاضر نیستیم دست برداریم. یک ارزش گنگ تعریف نشده‌ای هم داریم به نام 'آبرو' که برای حفظ آن حاضریم تن به هر کاری بدهیم, دروغ بگوییم, نقش بازی کنیم, ظاهرسازی نماییم و هزار جور هزینه کنیم, به این و آن متوسل شویم... روان شناسی جامعه ما باید در جهت رفع این گونه مشکلات فرهنگی عمل نماید مشکلاتی که با مشکلات جامعه غرب متفاوت است, به همین دلیل راه برخورد با آن‌ها نمی‌تواند راه‌های پیشنهادی آنان باشد...'