آنچه سینما هست!

آنچه سینما هست!

نویسنده: دادلی اندرو
مترجم: مجید اخگر
ناشر: بیدگل
زبان کتاب: فارسی - انگلیسی
تعداد صفحه: 208
اندازه کتاب: خشتی - سال انتشار: 1393 - دوره چاپ: 1

مروری بر کتاب

جستجوی بازن و بار سنگین آن - مصور

سینما طی روندی بیست ساله، از قواعد بازی تا چهارصد ضربه، هیروشیما عشق من، و از نفس افتاده (۱۹۶۰) ، به خودآگاهی رسید. روسلینی و بازن به عنوان میانجی‌های این گذار ایفای نقش کردند ـ کسانی‌ که سرژ دنی آن‌ها را «چهره‌های واسط» نامید. اما این بلوغ علاوه بر جسارت و تبختر تردیدها و پرسش‌هایی نیز به همراه داشت، چیزی که در عنوان مجموعه‌ مقالات بازن که در سرآغازِ موج نو چاپ شد نیز نمایان است: سینما چیست؟

بازن که اکراه داشت این نخستین هنر تکنولوژیک[ تاریخ ]را دقیقاً تعریف و تحدید کند، و حتی اکراه داشت که آن را هنر بنامد یا هر یک از کاربردها یا ژانرهای آن را ــ هرقدر هم پیش‌پاافتاده یا حاشیه‌ای باشند ــ کنار بگذارد، به این ترتیب سینما را به‌ صورت یک پرسشِ باز درآورد ــ باز در برابر جهانی که سینما همواره به نحوی از انحاء با آن سروکار دارد. باور او به این‌که سینمای «مدرن» در حال از میان برداشتنِ محدوده‌های سبک «کلاسیک» است نیز از همین‌جا نشئت می‌گیرد، و این‌که سینمای مدرن این کار را به کمک نوع خاصی از سینمای «آوانگارد» انجام می‌دهد که بازن حس می‌کرد در جستجوی جهان‌های وسیع‌تری برای نمایش، کندوکاو در قلمروهای سینماتوگرافیک جدیدی را آغاز کرده است. «کلاسیک» ، «مدرن» ، «آوانگارد» : این سه اصطلاح در عین سادگی و ابهامات خود، محدوده‌های کلی بحث و هم‌چنین برخی قواعد آن را مشخص می‌کنند.

اندرو در این کتاب (که در سال 2001 چاپ شده است) با طرح مجدد و روزآمد پروژه ی آندره بازن - نظریه پرداز بزرگ فرانسوی - در مورد سینما، سعی دارد از پی تحولات برآمده از « رسانه های نو» و تصویرپردازی دیجیتال، بار دیگر به پرسش از امکانات و معنای سینما در هزاره ی جدید بپردازد. او در این کار تلاش دارد نظریه ی «رئالیستی» بازن را از دام تنگ ها و ذات گرایی منسوب به آن نجات دهد و روایتی انعطاف پذیر از آن ارائه دهد که قابلیت هم سخنی با تحولات جدید سینما را دارد، اما در عین حال امکان موضع گیری در قبال رویکردهایی را به ما می بخشد که، همسو با تحولات اخیر، گاه پیوند سینما و امر واقعی را از اساس نادیده می گیرند و آن را در تصویرپردازی دست کاری شده و نوعی «انیمیشن واقع نما»  تحلیل می برند.

اندرو بحث خود را به صورت انتزاعی، بلکه با رجوع به فیلم های برجسته ی تاریخ سینما، به ویژه سینمای فرانسه، و مباحث شکل گرفته پیرامون آنها ( از جمله در دوره های مختلف نشریه ی کایه دو سینما) پیش می برد، و در این میان کانون تمرکز خود را دو فیلم قرار می دهد که رابطه ای معنادار میان آن ها قائل می شود: چهارصد ضربه، اثر فرانسوا تروفو، و سرگذشت شگفت انگیز املی پولن، اثر ژان پیر ژونه.