آری به زندگی

آری به زندگی

نویسنده: ویکتور فرانکل
مترجم: شهاب الدین عباسی
ناشر: کتاب پارسه
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 144
اندازه کتاب: پالتویی - سال انتشار: 1399 - دوره چاپ: 1

مروری بر کتاب

کتاب تحسین‌شده‌ی «آری به زندگی» دربردارنده‌ی گفتارهایی از دکتر ویکتور فرانکل است که روزهای سخت اردوگاه کار اجباری آلمان نازی را با آرزوی روایت آن‌ها برای عموم مردم، تاب آورد.فرانکل که در طول زندگی پرفراز و نشیبش رنج و مشقت طاقت‌فرسایی را متحمل شده است، در این اثر ماندگار از «معنا» ی نهفته در «رنج و اندوه» انسان سخن می‌گوید. به باور او لذت، به‌خودی‌خود، هرگز به زندگی انسان معنا نمی‌بخشد.

فرانکل در این کتاب زندگی را هدیه و فرصت محدودی می‌داند که در اختیار هر انسان قرار دارد؛ موهبتی که برای هر لحظه‌ی آن مسئولیتی مهم بر دوش داریم. مطالعه‌ی این کتاب در این روزهای سخت و روزگار دشوار که با ناملایمات بسیار و معضلات جدی همچون ناپایداری‌های اقتصادی و اجتماعی، تغییرات اقلیمی و همه‌گیری بیماری‌های جدید مواجه‌ایم، روزنه‌ای به سوی امید و درنگی برای پرداختن به احوالات درونی ماست....

اگر نتوانیم سرنوشت خود را تغییر دهیم ، دست کم می توانیم آن را بپذیریم ، با آن سازگار شوید و احتمالاً بر مشکلات درونی غلبه کنیم .این رویکرد بخشی از مکتب به نام "درمان اگزیستانسیالیستی" است که به مسائل مهم زندگی ، مانند مقابله با رنج و مرگ می پردازد .

فرانکل تصریح می‌کند وقتی شخص ، تعریف واضح و روشنی از هدف داشته باشد عملکرد بهتری در این زمینه خواهد داشت . درمان های وجودی ، از جمله نسخه ی ارائه شده توسط فرانکل ، بخشی خاص از جنبش روان شناختی اومانیستی است که در دهه ی 1970 شکوفا شد و در دهه های بعدی ادامه یافت .

ویکتور فرانکل می‌‌‌‌‌گوید که عبارت «آری به زندگی» از متن آوازی گرفته شده بود که گاهی توسط زندانیان برخی از چهار اردوگاهی که او زندانی‌‌‌‌‌اش بود، از جمله اردوگاه بدنام بوخنوالد، با نجوا خوانده می‌‌‌‌‌شد (تا نگهبانان عصبانی نشوند). آن آواز خاستگاهی عجیب داشت.

یکی از فرماندهان بوخنوالد - که در ابتدا در سال 1937 برای زندانیان سیاسی بنا شده بود - دستور داد که آوازی مخصوص اردوگاه ساخته شود. زندانیان که اغلب از کار سخت روزانه و غذای کم خسته شده بودند مجبور بودند تا آواز را بارها و بارها بخوانند. یکی از بازماندگان درباره‌‌‌‌‌ی خواندن آن آواز گفت: ما «با تمام نفرت‌‌‌‌‌مان» آن سرود را می‌‌‌‌‌خوانیم.

ویکتور امیل فرانکل، زاده ی 26 مارس 1905 و درگذشته ی 2 سپتامبر 1997، روانپزشک و عصب شناس اتریشی و پدیدآورنده ی معنادرمانی (لوگوتراپی) بود.فرانکل در وین به دنیا آمد. او در دوران دبیرستان مشتاقانه آرای فیلسوفان را مطالعه می نمود و در سخنرانی های مربوط به روانشناسی عمومی شرکت می کرد. فرانکل در همین دوره با روانکاوی آشنا شد. او در 16 سالگی، مکاتباتش را با فروید آغاز کرد و یکی از دست نوشته هایش را در حیطه ی روانکاوی برای او فرستاد که این دست نوشته سه سال بعد در نشریه ی بین المللی روانکاوی چاپ شد.

از دیدگاه فرانکل، سه راه اصلی وجود دارد تا مردم بتوانند تحقق معنای زندگی خود را بیابند. اول، کار و عمل است، مانند ایجاد یک اثر هنری یا هر کار دلی، چیزی که بعد از ما هم ماندگار بوده و همچنان اثرگذار است. راه دومی که او می گوید می تواند به یافتن معنا کمک کند، درک زیبایی طبیعت و قدردانی از آن است، مثل یک اثر هنری یا خیلی ساده دوست داشتن مردم سومین راه به این وابسته است که چگونه یک انسان به محدودیت های گریزناپذیر در امکانات زندگی اش واکنش نشان می دهد و خود را با آنها وفق می دهد، محدودیت هایی چون مواجهه با مرگ خود، یا تحمل سرنوشتی همراه با درد و رنج. اگر نمی توانیم سرنوشت خود را تغییر دهیم، حداقل می توانیم آن را بپذیریم، خودمان را با آن تطبیق دهیم، و حتی در میان بحبوحه مشکلات، ممکن است دستخوش تغییر و رشد درونی شویم.

دکتری جوان پس از رهایی از اردوگاه های مرگ، باخبر شد که بسیاری از عزیزانش از جمله همسر باردارش را از دست داده، و در سپتامبر 1945 به دوستانش نوشت: «بی اندازه خسته ام، بی اندازه تنها و غمگینم.» اما او با نیرویی حیرت انگیز، باز به زندگی روی آورد و تسلیم افسردگی و پوچی نشد. او تا 52 سال بعد به زندگی فعال خود ادامه داد و به چهره ای پرآوازه در دنیای روان پزشکی و معنادرمانی بدل شد.

دکتر ویکتور فرانکل از 1970 تا 1997 بیست و نه دکترای افتخاری و ده ها جایزه علمی معتبر دریافت کرد. «آری به زندگی» یکی دیگر از شاهکارهای اوست که متن اصلی آن سال های دراز در دسترس نبود و برای اولین بار به زبان انگلیسی در سال 2020 منتشر شد.