من و بوف کور

نویسنده: عباس پژمان
ناشر: نگاه
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 144
اندازه کتاب: رقعی - سال انتشار: 1391 - دوره چاپ: 1

مروری بر کتاب

این رمان ۹ فصل و یک مقدمه دارد که در آن نکات و صحنه‌های «بوف کور» ؛ در قالب یک رمان آورده‌ شده است و نویسنده سعی کرده است به تمام سؤال‌هایی که درباره‌ی «بوف کور» وجود دارد، در قالب رمان جوابی قطعی بدهد!

...واقعا چرا باید مردها و زن‌ها انگشت سبابه‌شان را بجوند؟ آن پیرمرد کیست که کنار جوی آب نشسته است و خنده‌اش پشت راوی را می‌لرزاند؟ آن پیرمرد بعدی کیست که نعش‌کشی و قبرکنی می‌کند و آن گلدان راغه را به راوی می‌دهد؟ آیا آن گلدان معنای خاصی دارد؟ پیرمرد خنزرپنزری کیست؟

بوف کور در واقع از دو بخش یا دو روایت تشکیل شده. بعضی از سوال‌ها هم درباره همین می‌تواند باشد. این دو روایت چه ربطی به هم دارد؟ در روایت اول زن اثیری است که به دست راوی کشته می‌شود و در روایت دوم «زن لکاته» این دو زن چه نسبتی با هم دارند؟ اصلا آیا راوی این دوتا روایت یکی است؟ مگر راوی در اول کتاب نمی‌گوید اتفاق عجیبی برایش افتاده و دارد شرح آن را می‌نویسد؟ پس چرا وقتی شرح آن اتفاق را تمام کرد، دوباره می‌گوید اتفاق عجیبی برایش افتاده و می‌خواهد شرح آن را بنویسد؟ راوی‌ها دوتا هستند؟ یکی هستند؟ اصلا چرا سایه راوی در این کتاب آن طور است؟ چراغ راوی در بخش دوم پیه‌سوز است.

در بخش اول هم باز از چراغ‌های قدیمی است. فوقش مثلا نفت‌سوز است. چون در دوجا از روایت، «دود می‌زند.» اما وقتی راوی در نور این چراغ مشغول نوشتن است سایه‌اش را می‌تواند ببیند که «جلو چراغ به دیوار افتاده است»، یا «جلو روشنایی پیه‌سوز روی دیوار خم شده.» آدم وقتی در نور یک چراغ پیه‌سوز یا نفت‌سوز دارد می‌نویسد، سایه‌اش جلو خودش می‌افتد؟ سایه که در این حالت باید پشت سر آدم بیفتد و او نتواند آن را ببیند.

قبل از هدایت خیلی از نویسندگان «سایه»شان را تصویر کرده‌اند، گوته، هوفمان، موسه، نروال، آندرسن، موپاسان، پو، اسکار وایلد، داستایوسکی و خیلی‌های دیگر اما این سایه هدایت واقعا از همه آنها زیباتر است. دیگر اینکه این سایه‌ها همه‌شان شباهت‌هایی به همدیگر دارند. بنابراین یک مقدار از شباهتی که بوف کور با بعضی داستان‌ها و رمان‌ها دارد از همین‌جا آب می‌خورد.

همه اینها به سنتی تعلق دارند که قدمت‌اش خیلی طولانی است و مخصوصا در دوران رمانتیسم خیلی مورد توجه بود. پس بی‌خود نیست اگر در بعضی آثار سوررئالیستی هم آن را ببینیم؛ چرا که سوررئالیسم در واقع فرزند رمانتیسم بود.

باری، همه سوال‌هایی که بوف کور در ذهن خواننده‌اش بر می‌انگیزد و تا حالا تقریبا همه‌شان بی‌جواب مانده‌اند، جواب‌های دقیقی دارند، که اتفاقا زیبا هم هستند.

دوتا اثر هست که بوف کور تحت تاثیر آنها نوشته شده، اما واقعا بدون اطلاع از این موضوع هم می‌توان بوف کور را خواند و معنایش را فهمید. در هرحال، یکی از اینها «نادیا»ی آندره برتون است...