دیوان فیضی ؛ بزرگترین شاعرسده دهم سرزمین هند

دیوان فیضی ؛ بزرگترین شاعرسده دهم سرزمین هند
نویسنده: ابوفیض فیضی دکنی - حسین آهی - ای . دی. ارشد
ناشر: فروغی
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 552
اندازه کتاب: وزیری جلد سخت - سال انتشار: 1362 - دوره چاپ: 1 

کمیاب یا دست دوم - کیفیت : عالی

مروری بر کتاب 
قصیده، قطعه، ترکیب‌ بند، ترجیع بند، مثنوی، غزل و رباعی

آن روز که کردند شمار من و تو

بردند ز دست اختیار من و تو

فارغ بنشین که کارساز دو جهان

پیش از من و تو ساخته کار من و تو

شیخ ابوالفیض بن مبارک ، معروف به فیضی دکنی یا فیضی فیاضی متخلص به «فیضی» شاعر پارسی‌گوی هند بود. شیخ فیضی در ۱۵۸۸ به دربار جلال الدین اکبرشاه امپراتور بزرگ گورکانی هند راه یافت و به مرتبه ٔ امیری و ملک‌الشعرایی رسید و بعد از غزالی مشهدی ملک الشعرای دربار او شد. او پس از امیر خسرو و حسن سنجری در صف اول شاعران هند است.  برخی او را موجب تجدیدنظرهایی که اکبرشاه در ﻃﺮﯾﻘﮥ ﺷﺮﯾﻌﺖ قایل شد، دانستند و وی را به الحاد و زندقه نسبت کردند.

فیضی از سرآمدان سخن فارسی در هندوستان و در قصیده و غزل و مثنوی صاحب مقامی شامخ است و به شعر خود می‌بالید. او به تقلید از نظامی مثنوی‌هایی بنام «سلیمان و بلقیس» و «نل و دمن» و «هفت کشور» و «مرکز ادوار» و نیز داستان «گیتا» را به نظم کشیده‌است. شیخ فیضی همچنین در علوم ادبی و دینی مطلع و صاحب تفسیری بنام «سواطع الالهام» بود