دیوان رنجی

نویسنده: هادی رنجی تهرانی
به کوشش : غلام حسین تهرانی - کیوان سمیعی
ناشر: زوار
زبان کتاب: فارسی
تعداد صفحه: 180
اندازه کتاب: وزیری - سال انتشار: 1356 - دوره چاپ: 2

کمیاب - کیفیت : درحد نو

مروری بر کتاب

به نااميدي از اين در مرو، اميد اينجاست
فزون‌تر از عدد قفل‌ها كليد اينجاست
بعيد نيست خطابخشي از كرامت دوست
اگر كريم نبخشد خطا، بعيد اينجاست
به هر دري كه روي جز عزا نخواهي ديد
مگر مقيم در دل شوي كه عيد اينجاست
در آ به خلوت دل تا به چشم جان نگري
كه دوست را رخ بهتر ز مه پديد اينجاست
مباش در پي خود بيني و خدا بين باش
كه آنچه فرق يزيد است و با يزيد اينجاست
بكوش در عمل امروز و فكر فردا كن
كه فرصتي كه شقي دارد و سعيد اينجاست
به ساز و برگ سفر جهد كن در اين بازار
كه آنچه شايد و بايد تو را خريد اينجاست
بيا به ميكده تا آنكه رو سپيد شوي
كه رو سيه نشود هر كه رو سپيد اينجاست
از آن به كوي خراباتيان مقام من است
كه از جهان، دلم آنجا كه آرميد اينجاست
سحر ز عرش، سروشم به گوش جان فرمود
كه هر كه سر به گريبان دل كشيد اينجاست
قدم نمي‌نهد از كوي دل برون (رنجی)
مراد مي‌طلبد از دل و مريد اينجاست

هادی رنجی تهرانی به جهت نوع زندگی خود و شیوه­ ی زیستنی که داشت، از اصطلاحات و زبان ساده­ ی مردم کوچه و مضامین ملموس و محسوس جلودست در شعر خود بهره می ­جست. می­توانیم بگوییم که مهم­ترین ویژگی شعر رنجی، همین هم زبانی با مردم کوی و برزن و استفاده از لحن و لهجه ­ی آنهاست.

شغل او و زندگی ساده ­اش، زمینه ­ی مناسب این رویکرد محسوب می­شود. رنجی هم اهل ورزش باستانی بوده و هم به محافل دینی و هیئت ­های مذهبی رفت و آمد داشته است. او گاهی در کنار مراثی و مدایح دینی که برای استفاده ­ی ذاکران و خوانندگان مذهبی می­ سرود، غزل­ هایی نیز می­ساخت که به کار همین محافل و همین گروه از خوانندگان میآمد.